postępu syzyfowego&lt;/&gt;, czyli istnienie rozwoju pewnych form właściwych danej epoce, rozkwitanie, dojście do doskonałości i przekwitanie, a potem znowu rozwój innych form nowej epoki, nowych warunków bytu, nowych pojęć, nowych potrzeb wewnętrznych, dojście do doskonałości, przekwitanie i &lt;hi rend="spaced"&gt;da capo al fine&lt;/&gt;.<br> Prof. Mmaa przyznałby, że dążenie do owych doskonałości jest każdorazowo postępem, ale broniłby się przed tworzeniem jakiejś hierarchii pomiędzy owymi doskonałościami, pomiędzy owymi epokami.<br> Następnie prof. Mmaa zwróciłby uwagę, iż takie postępy - syzyfową pracą wydźwigane na coraz to nowe, na coraz to inne, ale wcale nie coraz to wyższe szczyty - istnieją także i w sztuce, i podałby jako przykład to