uwieść, żebym się nie wymigał od zrobienia z nimi dyplomu... Nie, jeszcze nie mogę skończyć - pomyślałem sobie, a nuż oni nie czekają jeszcze na dole i niezatrzymany będę musiał pójść do domu, udając, że zapomniałem o naszej umowie. Bo przecież nie będę czekał, nie będę na nich czekał... Pokręcę się koło bufetu, wejdę na portiernię, zapytam, czy ktoś o mnie nie pytał, i pójdę sobie, pójdę nieodwołalnie i bezradnie do domu, czując jakieś dzikie komedianckie wyrzuty sumienia... Nie mogę przecież zostać, nie mogę na nich czekać, że przyjdą i zaproszą mnie na spotkanie gdzieś, gdzie mnie mają prosić... Przecież nie można