Idealizuje ją, bo to daje mu życiową energię: "A Anka ostatnio...", "Anka mówiła...".<br>Posłuchaj Anki: nie usłyszysz dobrego słowa o Rafale: wybrała partnera, który "nie podskoczy", "po cóż zadawać się z kimś, kto mógłby okazać się lepszy, skoro można wybrać wygodny podnóżek?". Anka jak magnes przyciąga zakompleksionego po uszy narcyza komplementarnego, który z miejsca się z nią utożsamia. Jürg Willi nazywa takie nastawienie "projekcją własnego idealnego ťjaŤ na partnera". Każdy ma w głowie jakąś idealną wizję siebie, do której dąży. Narcyz komplementarny zwalnia się z odpowiedzialności za swe życie, zajmując snuciem marzeń na temat partnera.<br>Swoje "ja" na Ankę projektowały wszelkie