śmieszą nas<br>bohaterowie epickiego eposu, którzy sami siebie nie traktują poważnie.<br>Wszyscy, którzy spotkali się w filmowych Rudnikach, choć trafili tam<br>jako ofiary historii - stali się dla siebie sami swoi. I jeśli nas<br>bawią do dziś, to dlatego, że wspólnota śmiechu rodzi się ze wspólnoty<br>losów. Najpierw prawda życia - potem konfabulacja autora. I choć stryj<br>Jaśko nie akceptował identyfikowania go z filmową postacią Kaźmierza<br>Pawlaka ("Taż ze mnie niespotykanie spokojny człowiek, a teraz ludzie<br>za mną wołają: - Ano, Jaśku, podejdź-no do płota!") - to ilekroć<br>oglądał film Sylwestra Chęcińskiego, wycierał ukradkiem łzy. Nie wiem,<br>czy ze śmiechu czy ze wzruszenia...<br> "Im