zgoła prawdopodobne i zupełnie bezlitosne. Otaczający go mrok stał się krwawoczerwony. Chciał już sam rzucić się ku drzwiom, wyciągnął rękę, aby chwycić klamkę. lecz równocześnie posłyszał miarowe i spokojne stukanie i cofnął się ku ścianie.<br>Nie widział nadal nic. Żółtą szparkę przerwała pośrodku czarna plama. Domyślił się, że to ręka krawca Golda. Na pukanie nikt nie odpowiedział i za drzwiami było całkiem cicho.<br>Szereg rozdzierających obrazów przemknął w wyobraźni Widmara. Widział wszystko, co mogło się w tej chwili dziać w łóżku. Znajome i jakże poufne ruchy, pieszczoty i słowa, przetransponowane na cudze łoże, wydawały się obelgami i torturą. Niemal modlił się