Słuchaj, w których oni pokojach mieszkali? - odwrócił się do komandora - trzysta siedemnaście i trzysta dziewiętnaście. O, właśnie.<br>- Trzysta siedemnaście, proszę bardzo - wyjmowała klucz z przegródki - a trzysta dziewiętnaście - włożyła rękę do sąsiedniej - trzysta dziewiętnaście nie ma. Zdaje się, że ktoś go wziął. Przed chwilą. I wsiadł do windy.<br>- Na górę - krzyknął kapitan i już pędził po schodach. Komandor ruszył za nim. Patrzyła na nich zdumionymi oczyma.<br>Kapitan pędził przeskakując po trzy stopnie, komandor nie mógł za nim nadążyć. Wpadli na trzecie piętro, skręcili w korytarz, już nie biegnąc. Przed drzwiami oznaczonymi numerem trzysta dziewiętnaście stał jakiś mężczyzna. Podeszli cicho bliżej, gruby