i niemal ekshibicjonistycznie "płyną w duszy wnętrznościach". Tu już nie Konrad stoi pośród wszechświata, lecz wszechświat cały mieści się w nim, pośród niego, jak pośród absolutu (a może tylko, jeśli wyeksponuje się inne fragmenty monologu, w jego mocy?). Czy przed oczyma wyobraźni mają się roztaczać realne, przez Boga utworzone gwiazdy, ku którym Konrad wyciąga dłonie, czy to on je wstrzymuje w pędzie i kręci własnym duchem, czy też - są to tylko pieśni-gwiazdy, pieśni jak gwiazdy, którymi włada? Czy ku przestworzom wysyła swój śpiew, tylko wypełnia nim przestworza przez Boga wykreowane? Podobnie, jak w Manfredzie, z bohatera ku kosmosowi emanują siły