nad sobą czerstwą, r umianą twarz z wysoką nadbudówką czoła pod okapem kaszkietu.<br>Był już dzień. Człowiek pochylony nad nim tarmosił go widocznie od dawna &lt;page nr=42&gt;.<br> Młody, wesoły głos otrzeźwił go jak strumień chłodnej, kryształowej wody.<br>- Pierre! Naturalnie, że Pierre! Poznałem cię od razu!<br>Głos był znajomy, okrągły i polerowany jak kula, która potoczywszy się chwilę po bilardowym polu świadomości natrafiła nagle na przeznaczoną dla siebie, jakby wydrążoną tu już kiedyś przez nią łuzę. Ale kiedy miała sposobność ją tam wydrążyć?<br>Pierre przymknął oczy, na próżno starając się zajrzeć przez tę łuzę w głąb. Z początku nie dostrzegł nic prócz ciemności. Potem