drugą godzinę od Vauvenargues i powoli zaczynałem tracić oddech. Życie emigranta politycznego nie jest może życiem sybaryty, ale też nie sprzyja treningom fizycznym. Wiktoria, mimo swoich lat (ilu? ciągle ani ja ani ona nie mogliśmy się zdecydować), dawała sobie radę znacznie lepiej, choć i ona odpoczywała coraz częściej. Na wysokości lawiniska kamiennego, teraz zresztą mało widocznego spod zagajnika młodych sosen, zrobiliśmy wreszcie odpoczynek i dopiero teraz ją zapytałem:<br>- Dlaczego już wcześniej nie zaczęłaś szukać jaskini? Potrzebowałaś towarzystwa?<br>- To też. Ale głównie dlatego, że nie byłam przygotowana. Nie mogłam sobie pozwolić drugi raz na przypadek, na błądzenie. Dlatego przyjęłam pracę w bibliotece