I przyjemnie by było chodzić do sklepiku pani Rudzkiej, <br>gdyby nie Katarzyna. Katarzyna u pani Rudzkiej przestawała być <br>nagle znaną i miłą Katarzyną, tą Katarzyną, <br>która w tajemnicy przed Frulein Anną cedziła moje <br>mleko, żeby nie było w nim znienawidzonych kożuchów, <br>piekła maleńkie strucelki i babki dla moich lalek i lepiła <br>mi figurki z ciasta. Katarzyna, która potrafiła tak jak <br>nikt dogodzić mamie, gdy mama była chora, i która <br>jedna jedyna w całym domu wiedziała, jaką herbatę <br>lubi pan doktor. A na jej miejsce pojawiała się inna Katarzyna, <br>Katarzyna, która pochylona ku pani Rudzkiej opowiadała szeptem: <br><br><br>- Więc ja powiadam do mojej