dotknął nieusuwalnej wilgoci, w Teatrze Słowackiego dał portret ciemności.<br>W miejscu po wyprutych fotelach - czarny plaster sceny. Widownia naokoło jak w cyrku. Pensjonariusz przytułku dla obłąkanych, boski &lt;name type="person"&gt;Markiz de Sade&lt;/&gt;, przedstawi spektakl o życiu i śmierci &lt;name type="person"&gt;Jeana Paula Marata&lt;/&gt; - rewolucjonisty maniakalnego. Niegdysiejszą żywotność Wielkiej Rewolucji ucieleśnią obłąkani, zaschłe w kamień ludzkie odpady na chwilę drgną. I tyle. Wszystkie &lt;name type="person"&gt;Weissa&lt;/&gt; banały o istocie rewolucji, całą tę, niech jej ziemia lekką będzie, nieszczęsną metaforę świata jako domu wariatów Bradecki zostawia w spokoju. Jako horyzont, tło, jako buczenie dalekich much. Zostawia skorupę tekstu, bo w sednie suchego cyrku tkwi łupina mosiężnej wanny z nieusuwalnym