mojej żony i dzieci, co życia ludzkiego nigdy przeze mnie nie mieli? Cóżem ja siał, że jak wyrosło, to mnie na wstyd, na hańbę w ludzkich oczach, na pośmiewisko i przekleństwo?<br> Umilkł i znowu odwrócił się do okna.<br> Uspokajał się powoli. Zarychta strwożonym wzrokiem patrzył na jego skulone plecy i łysiejącą czaszkę pochylonej głowy<br> Przez to ja dzisiaj, proszę Władzia - usłyszał jeszcze cichy, zgnębiony głos teścia - pierwszy raz w życiu zakryłem twarz przed ludźmi, przed towarzyszami...<br> Za oknem świat zatracił się w ciemności migającej rzadkimi światłami. Z drewnianej budki wśród zabudowań stacyjnych blaszany kominek sypał w górę krwawymi iskrami.<br>IV<br> Lewandowski