się kołatki. I ucichły.<br>Olgomar przewyższał rywala o pół głowy, wydawał się jednak chudszy, drobniejszy. Miał mocne nogi i węźlaste ramiona. Bił się tak, jak większość przybyszy z północnych rubieży Leśnych Gór. Nogi przesuwał ostrożnie, ledwie odrywając stopy od ziemi. Sztywno wyprostowany, kontrolował każdy mięsień swego ciała. Chwycona pewnymi dłońmi maczuga nie drżała nawet. Ten sposób walki wymagał wielkiej szybkości i odporności na zmęczenie. Olgomar czekał na atak, na jeden fałszywy ruch przeciwnika, na jedno niebaczne odsłonięcie.<br>Szerszeń poruszał się inaczej. Niższy, bardziej krępy, podobny był do większości gwardzistów. &lt;orig&gt;Karogga&lt;/&gt; w jego dłoni zataczała łagodne ruchy, z których każdy mógł się