dawno. Chciałoby się opowiedzieć wszystko za wszystkie czasy. Wiec dogasał ostatnim przemówieniem. Minęliśmy szpaler policji i usiedliśmy w kawiarnianym ogródku na pobliskiej ulicy. Przy stolikach tkwił obcy i zimny tłum. Tędzy mężczyźni, w niemnących koszulach, z krawatami od Hertiego nad kuflami piwa. Snuł się dym cygar. Patrzyli na rozchodzących się manifestantów. Najbliższy z sąsiadów mruknął pogardliwie: - &lt;foreign&gt;Quatsch&lt;/foreign&gt;! - Bzdura!<br>Organizatorzy wiecu wzywali przez megafon służbę porządkową do sprzątnięcia placu. Chłopcy i dziewczęta zbierali ulotki i porzucone gazety. Ktoś ładował na transporter metalowe zapory. Za chwilę Wittelsbacher platz opustoszał i ulica obok niego wypełniła się rzeką samochodów, piskiem opon i ciężkim zaduchem spalin