kategorię szeregowania i równocześnie zbliżającym koncepcję formy do mszy kantatowej jest również fuga, zastosowana przez Wiłkomirskiego dwukrotnie (1 i 3 &lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt; oraz &lt;name type="tit"&gt;Cum Sancto Spiritu&lt;/&gt;) i wprowadzone fugata (np. &lt;name type="tit"&gt;Hosann&lt;/&gt;, 3 &lt;name type="tit"&gt;Agnus&lt;/&gt;) czy duet (2 &lt;name type="tit"&gt;Christe&lt;/&gt;). W przeciwieństwie do Maliszewskiego, Wiłkomirski dąży do zamknięcia całej formy, modyfikując w &lt;name type="tit"&gt;Dona nobis&lt;/&gt; materiał z &lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt;. Obie msze reprezentują koncepcję formy szeregowej, dla której wzorce stanowiły zapewne msza symfoniczna (Maliszewski) i kantatowa (Wiłkomirski).<br>Inni twórcy we mszach pochodzących z różnych dekad posługują się w nieco odmienny sposób koncepcją formy szeregowej. T. Szeligowski w Mszy łacińskiej (1932) podkreśla ideę szeregowania jako następstwa struktur zamkniętych, wprowadzając