zaraz za progiem<br>następuje akt strzelisty<br>głębokiego oddechu<br>Deo gratias&lt;/&gt;, że się wreszcie skończyło! Czegóż dowodzi taki wiersz? Zaniku uczuć religijnych? Raczej słabości bohatera. W tekście nie ma żadnego bluźnierstwa, ba nawet niedelikatności, by trzeba go bronić przed posądzeniem o antyreligijności czy kpinę. Ani przez moment nie zapominamy, że bohater męczy się na Mszy. I jego męka jest niejako podwójna: cierpi też z braku przeżycia religijnego, niemożności religijnego uniesienia. Wiersz: jest, oczywiście, wyrazem pewnej ambiwalencji, bowiem kompromituje religijny przepis na doczesne uspokojenie. Wyszydza w podtekście instrumentalne traktowanie religii.<br>Wyrazem innej ambiwalencji jest głośny, komentowany szeroko utwór &lt;tit&gt;U wrót doliny&lt;/&gt;. Opowiada o