fale. Odchodził, a wraz z Nim znikło <br>powietrze, którym nauczyły się oddychać płuca Pawła. Był to moment okrutny jak <br>umieranie, poczucie dławiącego braku wszystkiego. Pełen boleści osunął się twarzą <br>na deski. Musiał znowu powrócić do życia, które nie jest życiem. Wciąż brakowało <br>mu oddechu. Chmura zgasiła słup księżycowego blasku, niewidzialne morze pomrukiwało <br>ciężko. Paweł nie czuł już nikogo obok siebie, choć wiedział, że nic się przecież <br>nie zmieniło... <br> Lecz sen nie przychodził i teraz. Apostoł leżał z otwartymi oczami, otulony <br>w płaszcz. Ludzie spali i pochrapywali. Obłoki przewalały się po niebie, woda <br>skrobała o boki okrętu, jakby miała drobne pazurki. Teraz