do mojej świadomości, a w moim skurczonym gardle rósł gruzeł, który parokrotnie poderwał mnie - ku jej przestrachowi - z miejsca. Nie tylko ona przypominała moją matkę, ale dom w piemonckiej wsi Brumiera, u wjazdu do Doliny Susy, był niemal odbiciem naszej chałupy w apulijskiej wsi Collemanno.<br><br>&lt;page nr=26&gt;<br><br> "Bóg wystawił mnie na próbę - mówiłem sobie w duchu Bóg chce aby powróciło znowu wszystko, co z Jego pomocą starałem się na wieki pogrzebać".<br> Mieli w Brumiera mały sklep spożywczy. Jej męża powołano do wojska w roku 1942, z wojny nie wrócił, jego nazwisko znalazło się na liście zaginionych. Gdy szedł na wojnę, Rita miała czternaście