oto kiedyś żył Jan Jassmont, człowiek, który troszczył się o rośliny w trudnej dla nich porze. Nagrodą za to będzie może pamięć niektórych, że był także pisarzem.<br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br>Nastała prawdziwa zima. Śnieg padał, z krótkimi przerwami, jak na oddech, przez dwa dni, nocami trzymały siarczyste mrozy. Po zaśnieżonych polach biegało drapieżne mrowie białych iskier. Lód skuł rzeki i stawy. W taki mroźny poranek Jassmont rąbał drewno przy drewutni, układał polana w naręcza. Miał dzienną normę, dziesięć naręczy, i w domu będzie ciepło. Co jakiś czas spoglądał w stronę domu. Okno od kuchni szkliło się natarte mrozem, a sztywny dym z komina buńczucznie