już mrok, gdy Olo upewnił się ostatecznie, że nie błądzi. Poznał miejsce, z którego przed pięciu laty skręcili z Ogórkiem na wyliniały z sosen pagór, dalej już był strumień i ogrodzenie obozu doświadczalnego SS. Przyspieszył kroku, by przed zapadnięciem ciemności -dobrnąć do leśniczówki.<br>Wobec lasu ludzka tragiczna krzątanina była jak mrowisko liści wydzieranych jesienią przez wiatr. Pokorny i mały, mijał sosnowe pnie większe niż pomniki ludzkiej chwały. Jak dobrze zrobił, że uciekł Jerzemu, redakcji, zrujnowanemu światu swarliwemu jak nędzarz, którego nie okradziono jeszcze z ostatniej nadziei.<br>W oknach Ogórkowej chałupy panował mrok. Z niepokojem załomotał do drzwi. Może i obietnice lasu