gęsty, mokry i zamglony kompleks buków, cisów, olch i grabów, bardzo poważnie się prezentował. Tak poważnie, że aż ciarki chodziły po plecach. Czuło się od razu drzemiące gdzieś tam w gąszczu zło.<br>Konie chrapały, rzucały łbami. <br>I jakoś nie wzbudził sensacji zbielały szkielet leżący przy samym skraju drogi.<br>Samson Miodek mruczał cicho.<br>Nel mezzo del cammin di nostra vita<br>mi ritrovai per una selva oscura<br>ché la diritta via era smarrita...<br>- Chodzi za mną - wyjaśnił, widząc spojrzenie Reynevana - ten Dante. <br>- I wyjątkowo pasuje - wzdrygnął się Szarlej. - Milutki lasek, szkoda gadać... Samemu tędy jechać... Po ciemku...<br>- Odradzam - rzekł, podjeżdżając, Huon von Sagar