bo i po co wracać do czegoś, co tkwi w człowieku n i e w a ż n y m. To już było na pewno po świętach i jej spotkaniu z Maksem, styczeń, może luty; widzisz, ona narzuciła, że śpimy oddzielnie. Miałem swój pokój, gdzie położyła mi materac, i tam musiałem wracać; nie przedstawiaj sobie tego trywialnie, że Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść - zresztą nie zawsze, nie co noc szliśmy do łóżka. <br>Każda noc w jej pokoju to była ulga, wytchnienie dla mnie po dławiącej samotności we dwoje, patrzenia na Lenkę godzinami jakby przez szybę. Tak, Kuba, po zmierzchu ona