Kozdroń prosi pana do kancelarii.<br>NIBEK<br>Prosić tutaj. Właśnie miałem posłać po niego.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Kucharka wychodzi&lt;/&gt;<br>&lt;page nr=108&gt;SCENA DZIEWIĄTA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Ciż minus Kucharka&lt;/&gt;<br>WIDMO<br>Tak. Pamiętam ten wiersz. Na tym się wszystko skończyło. Mogło być coś - temu nie przeczę - ale nic nie było.<br>NIBEK<br>&lt;hi rend="italic"&gt;z zachwytem&lt;/&gt;<br>Śliczny wiersz. Prześliczny. Ale nie skończyło się na tym. Ja wiem.<br>KUZYN<br>&lt;hi rend="italic"&gt;z wściekłością&lt;/&gt;<br>Nie na tym! Nie na tym! Wszystko się od tego zaczęło: moje szczęście i moja nieludzka męczarnia. Męczyłem się strasznie, ale pisałem wiersze jak maszyna. Od czasu twojej śmierci - nic. Ani w ząb. Jakby mi ktoś wszystko z głowy wymiótł.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Pada na krzesło na