też pani Marcie całe swoje życie - kiwała współczująco głową i tak na niego patrzała, że aż mu się nawet troszkę żal samego siebie zrobiło.<br>Po kawie młode panie powiedziały, że teraz czas lecieć do Ogorzałków, bo na trzecią muszą zdążyć do Poznania. Ale oni z panią Martą jeszcze się nie nagadali, więc zapytał, czy mógłby tu może zostać jeszcze i poczekać - a pani Marta zgodziła się od razu, z miłą chęcią. Tak więc gawędzili sobie nadal, tylko we dwoje - bo Aurelia też gdzieś poleciała. Pani Marta nałożyła mu jeszcze ciasta i powiedziała:<br>- Panie Bronku, ale na chwileczkę pana przeproszę, bo muszę