niewielki krok dzieli intelektualistę przy biurku od działającego gdzieś sprawnie opryszka idei. Człowiek z kolei, wbrew temu co można by sądzić po jego nieprawdopodobnej wytrzymałości, jest konstrukcją bardzo delikatną i drobne retusze, niewinne na pozór poprawki wystarczą, aby całość ukazała się nagle nowa, przerażająco nowa.<br> Jeśli więc staje przed nami nagląca potrzeba, myślę, że byłaby nią konieczność pogodzenia dwóch zasad sprzecznych, z których jedna indywidualizuje ludzi, druga - wiąże ich wspólnotą. Niewątpliwie swoje własne problemy można rozwiązać przy pełnym poczuciu własnej odrębności i przekreślając solidarność z ludzkim plemieniem. Religia otwiera dla takiej jednostki bramę dość szeroką. Wstrzymuję się w tej chwili od