jego powtarzalności, uprawianie tej samej polityki gospodarczej doprowadziłoby stopniowo do zbliżania się ustawowego czasu pracy do zera wraz z oczywistymi następstwami w zakresie tworzenia produktu narodowego. Pozostając przy powyższym optymistycznym założeniu warto zastanowić się, czy ta piękna zasada solidarności społecznej (dzielenie się zatrudnieniem) jest praktycznie możliwa do zrealizowania, nawet przy najlepszej woli, zarówno ze strony rządu jak i przedsiębiorstw?<br>W sensie technicznym możliwość zatrudnienia jednego bezrobotnego w nowym pełnym wymiarze, ok. 151 godzin miesięcznie, wymaga, aby przedsiębiorstwo zatrudniało co najmniej 8-miu pracowników (151: 18,11). Oznacza to, że małe przedsiębiorstwa pozostałyby niewrażliwe na zmniejszenie ustawowego czasu pracy. Ponieważ wytwarzają one sporo