świata. Ale to kwestia rozłożenia akcentów w dyskursie Barańczaka, skupionego przede wszystkim na "barokowych" środkach poezji Herberta. Moje zastrzeżenia dotyczą spraw drobnych - wynikłych z dużej kondensacji eseistycznego zakończenia "Uciekiniera z Utopii". Jedno wszakże trzeba wyraźnie powiedzieć: filologiczne analizy i interpretacje Barańczaka są - podobnie jak w książce o Białoszewskim - jedną z najświetniejszych porcji wiedzy o współczesnej poezji polskiej. W mocnym świetle Barańczakowskich analiz brakuje mi jedynie kilku zdań o tajemnicach &lt;page nr=97&gt; i ciemnościach wierszy Herberta (nie wszystko jest w nich przecież oczywiste), ale to być może kwestia gustu.<br> Bez wątpienia wielkim krytycznoliterackim osiągnięciem Barańczaka oprócz wymienionych - jest przełamanie takiego sposobu czytania literatury, do