polski - zjawisko nieco anachroniczne - nie cieszy się na ogół sympatią świata.<br>Tym lepiej! W to mi graj! Pokażę, jaką siłę może mieć szlachecka krytyka wartości!"&lt;/&gt; (D IV 114)<br><br>&lt;tit&gt;Arystokrata, cham i szlachcic&lt;/&gt;<br><br>Kiedy Gombrowicz mówił "szlachcic", Dominik de Roux słyszał zapewne "arystokrata". Czemu trudno się dziwić. Nawet bretoński hobereau - zbiedniały, napuszony, komiczny - bliższy jest markiza niż szlachciury.<br>Tymczasem Gombrowicz wyraźnie przeciwstawia szlachcica - arystokracie.<br>W hrabinie Kotłubaj czy księciu Himalaj wszystko zdaje się doskonałe:<br>pęcina i strój, maniery i uroda. Wszystko także sobie wystarcza:<br>arystokrata jest sam sobie sterem i zwierciadłem. Dlatego właśnie tak nieznośnie działa pisarzowi na nerwy! Gombrowicz przyznaje się