roli "stróża" i "ratownika".<br><br>6.<br>Ponieważ podmiot chce sprostać rzeczywistości ("całej"), nie rezygnując do końca z poczucia substancjalności istnienia, napięty ruch i zamieszanie utrzymują się w poezji Białoszewskiego głównie na granicy światów, na granicy świata ludzkiego i przedmiotowego, żywego i martwego, mojego i nie-mojego, znanego i nieznanego, oswojonego i nieoswojonego. Tam trwa stan bezustannej przepychanki - sensów i perspektyw poznawczych. Skoro podmiot może się określić tylko w kontakcie ze światem, a jednocześnie ów świat stanowi dla niego potencjalne źródło zagrożenia, to dar istnienia przybiera postać niezwykle skomplikowaną, pełną niespodzianek i wzajemnych uników.<br>Okrężny ruch - trwający jeszcze, choć nie bez zastrzeżeń, w