sobą przejście. Zrobiłam przepraszający ruch. Usunął się nieco i bardzo niechętnie. Nawet się nie obejrzałam. Był, jak większość z nich, tylko przebrany za dżentelmena, i to bardzo nieudolnie.<br><br>- Muszę ci coś powiedzieć - odezwała się Danuta przy śniadaniu. - Nie będziesz zadowolona.<br>- Mów.<br>Wymieniła spojrzenie z Piotrem.<br>- Mam skierowanie do sanatorium - wyznała niepewna.<br>- Tylko tyle? No to pojedziesz.<br>- Ależ jest rok szkolny, Zuzo. Masz wiele obowiązków, miałabym ci dodawać jeszcze te domowe?<br>- I tak pomagam.<br>- Na dodatek ojciec...<br>- Nie przesadzaj - rzekłam wesoło. - Ojca nie trzeba odprowadzać do przedszkola. Ani pilnować, aby czegoś nie nabroił w domu.<br>Roześmiali się. Obdarzyłam ich równie miłym uśmiechem