jakby ostatkiem sił, dojechał <br>do samego jej skraju.<br><br>Wreszcie przystanął.<br><br>Nie odzywał się jeszcze przez kilka sekund, jak zgoniony człowiek, <br>który nim powie słowo - musi wydyszeć wpierw z siebie najcięższe <br>zmęczenie. Milczenie to trwało pięć sekund - ale ledwo je znieśli. <br>Ciągnęło się bowiem nieznośnie, niezmiernie długo. Zbyt długo na ich <br>niepokój: czego tym razem od nich oczekują? Co <br>tym razem mają uczynić?<br><br>Wreszcie Kapitan odezwał się bardzo zmęczonym, cichym głosem:<br><br>- Ika! - powiedział. - Groszek! Czeka was najtrudniejsza <br>próba, jaką ktokolwiek i kiedykolwiek przeszedł.<br><br>- Słuchamy - szepnął Groszek.<br><br>- Niewiele potrafię wam wytłumaczyć. Sam nie wiem prawie nic. <br>Spełniam tylko rozkazy. Kazano mi was przywieźć