dobiegł jej głos Heleny, i z uznaniem spojrzała na siebie, śmiało odbijającą się w lustrze. Serce waliło jej jak młotem i rósł niepokój o pozostawioną bez opieki Esmeraldę, ale mimo to Joanna była z siebie dumna. Po raz pierwszy przeprowadziła coś zgodnie ze swoją wolą. W roli opiekunki okazała się niezawodna. Ta rola dała jej siłę i pewność, jak ma postąpić. Dotąd Joanna rzadko kiedy wiedziała, jak powinna się zachować. Ale teraz już wie, bo jest Esmeralda. Joanna zakręciła wodę, przez chwilę nasłuchiwała, czy za drzwiami nie czai się Helena, i pobiegła do swojej podopiecznej.<br><br>Esmeraldy nigdzie nie było. Joanna przeszukała