doborze słów, ubioru. Tkwiła w tym za bardzo czytelna, za bardzo pragmatyczna przyczyna. Wiadomo, większość z nich pochodziła z małych miasteczek, zapadłych wsi popegeerowskich, więc awans społeczny liczył się najbardziej. Jak się nie załapało do czwartego roku na męża, na piątym pozostawała myśl o powrocie do rodzinnej miejscowości i zajęciu nobilitującej pozycji nauczycielki, zaraz po sołtysie i księdzu. W tym sensie i dupy, i intelektualistki łączył los bliźniaczy. Nie pomagało jędrne ciało ani umysł. Miejscowe zdarzały się rzadko - najczęściej wyjeżdżały z miasta zaraz po maturze i słały rodzicom zdawkowe pocztówki, a swoim nagle "byłym" chłopcom to w ogóle nie wysyłały!<br>Zygmunt