i popycha w rytm kroków babki. Ludzie odprowadzają spojrzeniem tych dwoje, osobliwy wehikuł skrzypi i dźwięczy skargą nadmiernie obciążonego drewna i ścieranego metalu, ale się toczy aż zacicha w oddali za pierwszymi zaroślami.<br>Ludzie milczą.<br>Niektórzy wzdychają i tylko wznoszą oczy ku niebu. Tam mimo dnia majaczy już przezroczysty sierp nowika, i ciągnie kwietniowym chłodem. Ludzie nic nie mówią, znają biedy sąsiadów, cierpią własne, przestają ufać włodarzom państwa od gminy po sam szczyt. W ludziach odkłada się gniew jak ta ziemia: skaleń, zwietrzeliny, glina, kamienie, piaski, próchnica.<br>Wciąż półnadzy ładowacze, wciąż spychają wory jak automaty po zaimprowizowanej pochylni, podjeżdżają po raz