jako zwierciadła osobowości pisarza, a nawet czegoś w rodzaju publicznej spowiedzi na gorąco, uważnej wobec walorów dokumentalnych, nie zaś literackich?<br><br>&lt;page nr=189&gt;<br><br> Nie wykluczam, że takie intencje przyświecały niektórym autorom, ale chyba nie współczesnym, bo czy po lekturze dzienników Gombrowicza można jeszcze zachować w tym względzie dziewiczą naiwność? Jednak sprawa ta nadal nurtuje świadomość pisarzy i nie da się wyminąć nikomu, kto ma odwagę spróbować tej jakże trudnej formy literackiej. W sposób dobitny potwierdza to interesująca refleksja Jerzego Andrzejewskiego, zanotowana na marginesie kłopotów z własną autobiografią i rozmową o Gombrowiczu: "Odtworzyć siebie, to oznaczałoby mniej więcej: sfotografować rzeczywistość osobistą, filmową kamerę zastąpić relacją