wyrażone jest językiem najwyższych emocji zarówno bohaterów jak i - autorskiego już - obrazu. A milczenie, brak odpowiedzi na błaganie wątpiącego pastora z Gości..., błaganie o znak, przyjmowane z największą rozpaczą. Rozpaczą i buntem, krzykiem schizofrenicznej bohaterki Jak w zwierciadle napadniętej przez "Boga-pająka". Bergman potwierdza, iż dojrzewała w nim wówczas myśl o Bogu jako o "czymś destrukcyjnym i fantastycznie niebezpiecznym, czymś co ludzkie istnienie napełnia ryzykiem i wnosi w nie siły destrukcyjne miast przeciwstawnych" (Bergman on Bergman, London 1973, s. 164). Po tytułowym w pewnym sensie dla całego cyklu Milczeniu (pierwotnie ten film miał się nazywać wprost Milczenie Boga) twórca przeżył, jak to