odnajdzie samego siebie. Oczekuje, że wizja Husserla, Heideggera czy Ricoeura dotknie w nim tego, co w sposób niejasny odczuwa jako zasadnicze, jego własne, ludzkie. Czy te oczekiwania się sprawdzają? Bez wątpienia częściowo tak. Niemniej w każdym przypadku, a najbardziej może w przypadku obrazów rysowanych przez Heideggera, 117> <br>uderza wrażenie jakiejś obcości. Jakby coś nie zostało dopowiedziane do końca, jakby zatraciła się gdzieś druga strona przedmiotu, jakby powstał nowy model, model bez wątpienia inny niż tradycyjne, do którego jednak wcale niełatwo się przystosować. Człowiek w swej codzienności nie jest transcendentalnym Ja. Jego codzienna troska nie jest też zazwyczaj tylko troską o jego