wersji wizja dramatyczna i teatralna Müllera bierze się prostą drogą z dobrze znanej postawy utopijnego humanisty do głębi zbrzydzonego żywymi ludźmi. Skutki takiej postawy dla realnych losów konkretnych jednostek mogą być - jak to aż za dobrze wiedzą mieszkańcy urzeczywistnionych utopii Europy Środkowowschodniej - złowrogie. Jeśli tak się składa, że utopijny humanista obejmuje ster rządów, wkrótce zaczyna się przymierzanie denerwująco różnych wzrostem obywateli do Prokrustowego łoża jego ideału, co w większości wypadków kończy się albo ucinaniem głów, albo naciąganiem szyj póki coś w nich nie trzaśnie. (Naturę tego rodzaju troski o człowieka pierwszy zrozumiał bodaj Mandelsztam, wypowiadając w latach trzydziestych słynne zdanie: "Nie