przyszył, ni przyłatał... do tej ziemi. Dawniej, to znaczy, kiedy ojciec nie był całkiem stary - śmieje się - przychodzili do niego... Trzeba było słyszeć, jak tu ludzie wyśpiewywali nasze piosenki, aż serce rosło!... Pan profesor eszcze się napije? <br>- Nie... Uprzejmie dziękuję. - Spojrzy na zegarek. - Muszę wracać na plebanię. - Uściśnie gorąco dłoń oberżysty. - Nie wiem, jak dziękować... za... za tak życzliwe przyjęcie... <br>A tamten tylko głową potrząsa. Uśmiecha się, że nic, że nic, a kiedy Hans był już w drzwiach: <br>- Pojutrze pierwszy dzień wiosny... i otwarcie połowu pstrąga. Może pan profesor mógłby zajść? To takie nasze Fruhlingserwachen... <br>Wracało mu się raźno. "Pójdę na