na każdym kroku odczuwał swoje osamotnienie. Wszędzie wietrzył spiski i wrogie poczynania kierowane ręką nieubłaganego arcykapłana. Dni i noce spędzał na rozpamiętywaniu swojej krzywdy i do tego stopnia potargał sobie nerwy, że coraz częściej miewał chwile melancholii. Widząc jego oczy ponure i zdrętwiałe od bezsenności, w których przyczaił się jakby obłęd, najwierniejsi nawet ludzie ze służby pałacowej doszli do przekonania, że duch Pański go odstąpił, że opanowały go złe moce. Za najlepsze lekarstwo na tego rodzaju chorobę uważano wówczas powszechnie wpływ muzyki. Ktoś, kto może był w zmowie z Samuelem, polecił Saulowi pewnego skromnego pastuszka z Betlejem, który celował w grze