zauważać, że goście czekają. Suka poskrobała łapą, odepchnęła skrzypiącą przegrodę i poszła w mroczny kąt. Usłyszeli cienki, żałosny skowyt szczenięcia.<br>Margit rzuciła się na pomoc. Suka legła przy młodych, nadziewając jedno na ostrze pancerza. Nie pozwalała skomlącego malca wydobyć. Istvan przyświecił latarką. Warczała na Margit, gotowa kąsać, drgały podkurczone wargi obnażając kły. Żałosny pancerz obciskał jej grzbiet, niepotrzebny w domowym wnętrzu. Lizała rozcięty brzuch kluchowatego szczenięcia, przewracała łapami inne, zmierzające nieomylnie ku jej sutkom. W sierści podobnej do puchu roiło się od żółtych przezroczystych pcheł.<br>- Przestań zajmować się całym światem - twardo pociągnął ją ku sobie - chodź jeść.<br>Dźwignęła się posłusznie. Pieczone