swoistą "kulturą" komponowania i zestawiania barw. Wystarczy choćby porównać "wysmakowane", spokojne i kameralne prace Dominika, Lenicy czy Sempolińskiego z dokonaniami przedstawicieli amerykańskiej abstrakcji niegeometrycznej aby łatwo zauważyć oddziaływanie postimpresjonistycznych nauk o "malarskim rozwiązaniu płaszczyzny". Również i w naszej abstrakcji geometrycznej respektowano tak drogą kapistom zasadę "malarskości" o czym świadczą najlepiej obrazy Stefana Gierowskiego. Tak więc koloryzm stał się w Polsce swoistym punktem odniesienia dla własnych poszukiwań; wypracowanie indywidualnego stosunku wobec kapistowskiej tradycji było aktem artystycznego samookreślenia. Warto przy tym zauważyć, że jeśli do połowy lat sześćdziesiątych stosunek młodych artystów do koloryzmu był pozytywny, choć nie w pełni akceptujący, to debiutanci ostatnich