prawosławny) i ułatwienia korespondencji duchowieństwa z Rzymem. Harmonijnie układała się współpraca szefa resortu zajmującego się wyznaniami, katolika Krzywickiego, z arcybiskupem Felińskim. Znajomość z czasów szkolnych ułatwiała dodatkowo dobre wzajemne stosunki.<br>Feliński określa Krzywickiego w swoim pamiętniku jako człowieka, którego postępowanie nacechowane było "&lt;q&gt;godnością i szlachetnością&lt;/&gt;"; pisze, że stał się on "&lt;q&gt;obrońcą interesów Kościoła&lt;/&gt;". Przekazał np. na potrzeby kultu należące się zgodnie z prawem Kościołowi, ale wykorzystywane dotąd inaczej fundusze pochodzące z likwidacji dóbr poduchownych; podwyższono więc płace w konsystorzu, Akademia i seminarium otrzymały wygodniejsze pomieszczenia, wprowadzono też "&lt;q&gt;wiele innych ulepszeń&lt;/&gt;".<br>Te dobre, przynoszące Kościołowi konkretne korzyści stosunki arcybiskupa z rządem nie