posłuchał własnej prawdy - czym byłbym dzisiaj, nie tylko w ludzkich, ale w swoich własnych oczach? Oto jakie są nasze własne dzieje! Oto masz żywcem we własnym, najważniejszym losie groźne wiry, przez które musimy płynąć, okrutne prawa naszego życia, naszej walki! Nieludzkie, powie ktoś? Nieprawda! Właśnie nieubłaganie ludzkie, aż do ostatniego oddechu ludzkie, aż do ostatniej nadziei.<br> Lewandowskiemu wydało się nagle, że siedzą obaj nie przy stoliku w stacyjnym bufecie w Markach, ale w jakimś głębokim tunelu, gdzie tylko w nie dającej się wymierzyć odległości mży trochę światła przez otwór, nie większy od ludzkiej dłoni. Trudno było oddychać, a twarz naprzeciw straciła