ze wszystkich sił. - Nieprawda!<br> Ale Pestka nie jest już tak pewna swego, jak przedtem. Podchodzi do Zenka, <br>w jej głosie brzmi coś szczególnego, ona sama nie zdaje sobie sprawy, czy to <br>jest prośba, czy rozkaz:<br> - Powiedz, że to nie ty, słyszysz? Powiedz, że nie ty!<br> Twarz Zenka staje się drewniana. odpychająca. Oczy nie patrzą na nikogo.<br> - Zenek? - szepce bezradnie Pestka. - Zenek! - krzyczy znowu Julek.<br> Ula nie odzywa się. Ona jedna wie od początku, że Marian ma rację. Po pierwszych <br>jego słowach spojrzała na Zenka i zrozumiała w lot, że jego uśmiech i pogarda <br>to po prostu wybieg - a nie dowód niewinności