o wpływy, o stanowiska państwowe i godności senatorskie, o poparcie dla każdego z obozów magnacko-senatorskich wśród szlachty na sejmikach. Ta rywalizacja i rozgrywki wewnętrzne wypełniły panowanie Wiśniowieckiego. Dopiero wybuch wojny z Turcją zmusił przeciwników do wspólnego działania.<br><br>Wojna z Turcją. W drugiej połowie XVII w. państwo tureckie przeżywało okres odrodzenia swej potęgi militarnej, a sułtan Mehmed IV rozwijał politykę ekspansji.<br>Odebrał Wenecji Kretę, po czym, zachęcony przez Kozaków Doroszeńki (por. s. 126), skierował swe wojska przeciw Rzeczypospolitej oraz krajom opanowanym przez Habsburgów.<br><br>Współpraca zagrożonych państw wydawała się w tych warunkach oczywista. Odwiecznie wroga Habsburgom Francja nie była jednak zadowolona z