szepnęła.<br>I pełna wątpliwości i niepokoju jeszcze raz zaczęła: - Moje dziecko...<br>Jednak wydał się jej w tym momencie tak obcy i tak w tej swojej obcości nieprzystępny, że nie dokończywszy zdania umilkła. Przez chwilę miała wątłą nadzieję, że zrozumie ją i zdobędzie się na szczery, bodaj trochę życzliwy i ciepły odruch. Ale nie zaskoczył jej oschły ton krótkiego i rzeczowego:<br>- Słucham?<br>- Już nic, nic - powiedziała pośpiesznie. - Nie przeszkadzaj sobie, już idę. Dziękuję ci.<br>Andrzej wsunął obie dłonie w kieszenie spodni. - Nie ma za co! Drobiazg.<br>Zaczęła wolno schodzić na dół, przytrzymując się poręczy, tak się nagle poczuła niepewna swoich sił. Słyszała