jak potrzeba w piecu na przyjęcie jego, nie namaściła go wodą, pożałowała ustom jego serwatki i maślanki, odmówiła mu krzątania pilnego, pogadując w najlepsze z kumami pod sadem, pod sklepem.<br> Wtedy on, chleb, mścił się na nas wszystkich, a zwłaszcza na dzieciach naszych.<br> I musieliśmy go jeść z zakalcem, z odstającą skórką.<br> Czasem znowu mundur na nim był tak spieczony, że połowę wyrzucało się w pomyje dla świń.<br> On, chleb, wódz nasz kmiecy, lubi nie tylko popić sobie dobrze, ale również poleżeć wygodnie.<br> &lt;page nr=9&gt;<br> Nie wolno go przeto kłaść wprost na cegłach rozpalonych, na węglach nie wymiecionych do perzyny.<br> Trzeba mu umieć