na samą myśl o tym rozpacz ogarnia. My nie chcemy żadnego wyrównania i nie chcemy, by wszystko drożało. Po tamtej wojnie co roku było coraz lepiej, a po tej wojnie coraz gorzej. Dlaczego brak mięsa, wędlin, a szynka jak się pokaże, to ludzie mało się nie pozabijają, tak się w ogonku pchają".<br>Pracowało się wówczas długo, bo 46 godzin przez sześć dni w tygodniu plus nadgodziny (w niektórych zakładach dochodziły nawet do 800 godzin w roku). Na dodatek pod koniec dekady zaczęło rosnąć bezrobocie, zwłaszcza wśród kobiet i młodzieży. Wszystko to razem wzmagało poczucie beznadziei, czego odbiciem był niski poziom optymizmu