człowieka z właściwej dla niego drogi, z przebudzeniem się jątrzących pragnień, których nie może nasycić ograniczoność natury i których nienasycenie o tyle przewyższa ludzkie możliwości. Tak właśnie wyobrażam sobie grzech pierworodny: brak pokory wobec siebie samego, pragnienie, aby stać się kim innym, niż się być może, niemożność nasycenia się swoją ograniczonością, niezdolność przyjęcia siebie i zrozumienia, że właśnie w granicach zakreślonych posiada się sens istotny i ważny, choć tak różny w każdym ludzkim istnieniu. Nie wiem, czy istnieje na ziemi choć jeden człowiek wolny od tego tragizmu. Jest on chyba powszechny i istnieć będzie zawsze. Myślę, że człowiek jest zdeterminowany, lecz